Συνεχίζω την προηγούμενη ανάρτηση :
“Μέχρι το 2010 κάθε κράτος-μέλος πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες του στον τομέα των μεταφορών με βιοκαύσιμα σε ποοστό 5,75% και το 2020 να φτάσει στο 10%.
Σήμερα, οι δέκα εταιρείες που παράγουν βιοντίζελ στην Ελλάδα, χρησιμοποιούν κυρίως εισαγόμενες πρώτες ύλες. Αυτό το χρόνο αναμένεται να απορροφηθούν συνολικά 123 χιλιάδες χιλιόλιτρα βιοντίζελ, έναντι 114 χιλιάδων που παρήχθησαν το 2007. Οι εταιρείες έχουν σίγουρους πελάτες, τα διυλιστήρια, που υποχρεούνται βάσει νόμου να αγοράζουν τα βιοκαύσιμα. Αυτά με τη σειρά τους προχωρούν σε ανάμειξη του βιοντίζελ με το συμβατικό, σε ποσοστό 2%, όπως ορίζουν οι κοινοτικές οδηγίες.
Τα προβλήματα, όμως, δεν λείπουν. Εξαιτίας της γενναίας επιχορήγησης από τον αναπτυξιακό νόμο, που ξεκινάει από 35% και μπορεί να φτάσει το 55%, δημιουργήθηκε υπερεπάρκεια μονάδων.”
Φυσικά οι περισσότερες επιδοτούμενες εταιρείες δεν ψάχνουν να βρούν φθηνές πρώτες ύλες και να κάνουν εξαγωγές. Για τέτοιες μορφές επιχειρήσεων τα κίνητρα δεν πρέπει να είναι η επιδότηση στην αρχή της επένδυσης αλλά οι φοροαπαλλαγές στα κέρδη από την παραγωγική διαδικασία (και όχι από τις μεταπωλήσεις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου