Παρακολουθώντας, όπως όλοι μας, τους τελευταίους μήνες την παγκόσμια οικονομική κρίση να πλησιάζει την πόρτα μας, έρχονται στο μυαλό μου ορισμένες σκέψεις που θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.
Η ελληνική οικονομία είναι μια οικονομία βασισμένη κυρίως στις υπηρεσίες. Η ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια βασίστηκε στον τραπεζικό και κατασκευαστικό τομέα. Ο τραπεζικός τομέας είναι ένας παρασιτικός αλλά απαραίτητος κλάδος της οικονομίας που δεν έχει σχέση με την παραγωγική διαδικασία παρα μόνο στην χρηματοδότηση της. Οι τραπεζίτες δεν χρηματοδοτούν παρά μόνο αν τους υποσχεθείς κέρδος. Έτσι από την ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια του κλάδου στην χώρα δεν έμεινε στην ουσία τίποτα (όπως και στην χρεωκοπημένη πλέον Ισλανδία !). Ο κατασκευαστικός κλάδος χρηματοδοτήθηκε επαρκώς από τα χρήματα που δανείστηκε το ελληνικό κράτος και από αυτά της Ε.Ε. Τουλάχιστον βέβαια έμειναν κάποια έργα στη χώρα αν και το καλύτερο θα ήταν να μείνει η τεχνογνωσία (πράγμα αμφίβολο καθώς συνήθως δεν ασχολούμαστε με την έρευνα και την ανάπτυξη τεχνογνωσίας).
Έτσι τα μόνα σίγουρα που έχει πλέον η χώρα είναι ο τουρισμός (που με την παγκόσμια οικονομική κρίση θα υποστεί πλήγμα) και η ναυτιλία που θα υποστεί κρίση αλλά όπως πάντα θα αντέξει. Η ελληνική παραγωγική βιομηχανία είναι συνήθως μόνο αρκετή για την εσωτερική κατανάλωση και ευάλωτη καθώς στερείται των περισσοτέρων πρώτων υλών.
Είναι καιρός τώρα να ξαναδούμε το μοντέλο της εθνικής οικονομίας που χτίζουμε όλοι μας. Όχι με στροφή στον κρατισμό καθώς σε μια χώρα όπως η Ελλάδα θα οδηγήσει σε μαρασμό, χρέη και περισσότερη γραφειοκρατία. Αλλά με τη δημιουργία μιας υγιούς παραγωγικής βιομηχανικής βάσης σε διάφορούς κλάδους όπου ενδεχομένως στο μέλλον να έχουμε κάποιο πλεονέκτημα. Πρέπει τώρα κοιτάξουμε καλύτερα την Παιδεία (όπου είμαστε η χώρα με τους περισσότερους φοιτητές ΑΕΙ και ΤΕΙ). Πρεπει να δούμε την Έρευνα όπου είμαστε στην 85η θέση (σε 134 χώρες) στις δαπάνες των εταιρείων και να συνδέσουμε τα Πανεπιστήμια με τις επιχειρήσεις (90η στις 134).
Η χώρα πρέπει να ενισχύει τράπεζες και να επιδοτεί τις παρασιτικές εταιρείες συμβούλων που δεν παράγουν τίποτα και το χειρότερο δεν προσφέρουν τίποτα. Δυστυχώς όμως τα εθνικά χρήματα για έρευνα πηγαίνουν σε συμβούλους και το χειρότερο χωρίς ουσιαστικά κανένα πρόγραμματισμό.
(Σκίτσο του Ανδρέα Πετρολάκη, Καθημερινή 26/10/2008)
Έτσι τα μόνα σίγουρα που έχει πλέον η χώρα είναι ο τουρισμός (που με την παγκόσμια οικονομική κρίση θα υποστεί πλήγμα) και η ναυτιλία που θα υποστεί κρίση αλλά όπως πάντα θα αντέξει. Η ελληνική παραγωγική βιομηχανία είναι συνήθως μόνο αρκετή για την εσωτερική κατανάλωση και ευάλωτη καθώς στερείται των περισσοτέρων πρώτων υλών.
Είναι καιρός τώρα να ξαναδούμε το μοντέλο της εθνικής οικονομίας που χτίζουμε όλοι μας. Όχι με στροφή στον κρατισμό καθώς σε μια χώρα όπως η Ελλάδα θα οδηγήσει σε μαρασμό, χρέη και περισσότερη γραφειοκρατία. Αλλά με τη δημιουργία μιας υγιούς παραγωγικής βιομηχανικής βάσης σε διάφορούς κλάδους όπου ενδεχομένως στο μέλλον να έχουμε κάποιο πλεονέκτημα. Πρέπει τώρα κοιτάξουμε καλύτερα την Παιδεία (όπου είμαστε η χώρα με τους περισσότερους φοιτητές ΑΕΙ και ΤΕΙ). Πρεπει να δούμε την Έρευνα όπου είμαστε στην 85η θέση (σε 134 χώρες) στις δαπάνες των εταιρείων και να συνδέσουμε τα Πανεπιστήμια με τις επιχειρήσεις (90η στις 134).
Η χώρα πρέπει να ενισχύει τράπεζες και να επιδοτεί τις παρασιτικές εταιρείες συμβούλων που δεν παράγουν τίποτα και το χειρότερο δεν προσφέρουν τίποτα. Δυστυχώς όμως τα εθνικά χρήματα για έρευνα πηγαίνουν σε συμβούλους και το χειρότερο χωρίς ουσιαστικά κανένα πρόγραμματισμό.
(Σκίτσο του Ανδρέα Πετρολάκη, Καθημερινή 26/10/2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου